We gebruiken cookies voor een betere brows-ervaring. Door deze website te blijven gebruiken stemt u hiermee in.
Hier vind u meer informatie over ons gebruik van cookies en hoe u ze kunt uitschakelen.
Cade Pope, een twaalfjarig Amerikaans jongetje, stuurde een handgeschreven brief naar alle managers van de teams die aan de National Football League (NFL) deelnamen, 32 in totaal. Hij schreef: ‘In ons gezin zijn wel allemaal gek op [American] football. We fantaseren ons eigen football en kijken elk weekend naar de wedstrijden [. . .]. Ik ben er klaar voor om een NFL-team uit te kiezen waarvoor ik heel mijn leven wil blijven juichen!’
Teen Challenge is een christelijke organisatie die speciaal onder probleemjongeren werkt. De oorsprong ervan ligt in New York, en ze kwam voort uit een bijzondere toewijding aan het gebed. Oprichter David Wilkerson had zijn tv verkocht en besteedde de tijd die hij anders voor de tv doorbracht (elke avond zo’n twee uur) aan gebed. In de maanden nadat hij daarmee was begonnen kreeg hij duidelijkheid over een nieuwe taak die hij op zich kon nemen. Bovendien leerde hij veel over het evenwicht tussen het loven van God en het vragen om zijn hulp in het gebed.
Het zonlicht schitterde op het zwembad dat voor mij lag. Toevallig hoorde ik wat een zweminstructeur tegen een pupil zei die al een tijdje in het water had gelegen: ‘Ik geloof dat je moe wordt. Als je uitgeput raakt terwijl je in diep water zwemt, laat je dan een tijdje drijven.’
De blauwe ogen van onze zoon schitterden van het enthousiasme toen hij me een papier liet zien dat hij uit school had meegenomen. Het was een wiskundeproefwerk met een rode ster en het cijfer 10 erop. Terwijl we het doorkeken, vertelde hij dat hij nog drie vragen moest beantwoorden toen de juf zei dat het tijd was. Verbaasd vroeg ik hoe het dan kon dat hij een 10 had. Zijn antwoord: ‘De juf was genadig. Ik mocht hem afmaken, al had ik al mijn tijd al opgebruikt.’
Toen mijn vriendin Elaine aan het herstellen was van een akelige valpartij, deed een medewerker van het ziekenhuis haar een felgeel armbandje om de pols. Daarop stond de tekst ‘Risico van vallen’. Daarmee werd bedoeld: let goed op deze persoon, ze kan wat onvast op haar voeten staan, help haar om zich voort te bewegen.
In zijn boek Jumping through fires vertelt de in Iran geboren David Nasser over de geestelijke reis die hij gemaakt heeft. Voordat hij een relatie met Jezus had, was er al een groep christelijke tieners die hem in hun vriendenkring opnam. Hoewel deze christelijke vrienden doorgaans gul, hartelijk en niet oordelend waren, maakte David eens mee dat een van hen tegen zijn vriendin loog. Later voelde hij zich hierover schuldig. Hij biechtte het op en vroeg haar om vergeving. Toen David hierover nadacht, merkte hij dat deze gebeurtenis hem dichter naar zijn christelijke vrienden had toegetrokken. Hij besefte dat ook voor hen, net als voor hem, genade onmisbaar was.
Sommige kleine kinderen kunnen ’s avonds moeilijk in slaap komen. Daar kunnen allerlei redenen voor zijn, maar mijn dochter legde uit waarom zij er last van had, toen ik haar op een avond had ingestopt en de kamer uit wilde lopen. ‘Ik ben bang in het donker,’ zei ze. Ik deed mijn best om uit te leggen waarom dat niet nodig was, maar liet toch een nachtlampje aan zodat ze zich ervan kon verzekeren dat er geen monsters in haar kamer waren.
Toen G.K. Chesterton is op het Engelse platteland op een veld zat en plotseling opstond, barstte hij in lachen uit. Dit gebeurde zo plotseling en klonk zo luid dat de koeien hun ogen niet van hem af konden houden.
Chris Baker is een tatoeage-kunstenaar die symbolen van pijn en verslaving in ware kunstwerken verandert. Veel van zijn klanten zijn voormalige bendeleden en slachtoffers van mensenhandel die met een of andere naam of code of een symbool gemerkt zijn.
Het eiland Tristan da Cunha is vooral bekend om zijn geïsoleerde ligging. Dankzij de 288 mensen voor wie het hun thuis is, is het is het meest afgelegen bewoonde eiland van de wereld. Het ligt in het zuidelijke deel van de Atlantische Oceaan op bijna 3000 kilometer van Zuid-Afrika af, het meest nabije vasteland. Wie er op bezoek wil gaan moet een reis van zeven dagen per boot maken, want op het hele eiland is geen landingsbaan te vinden.
Buiten loeide een sirene. Binnen zat een klein jochie, die dat geluid voor het eerst hoorde. Toen hij aan zijn moeder vroeg wat het was, vertelde zij dat het bedoeld was om de mensen te waarschuwen dat er een gevaarlijke storm aankwam. Als ze geen dekking zochten, zouden ze door de wervelstorm kunnen omkomen. De jongen zei: ‘Mamma, waarom is dat zo erg? Als we doodgaan, zullen we Jezus toch zien?’
Toen mijn vriendin Myrna eens in het buitenland was, zocht ze een kerk op om de dienst bij te wonen. Het viel haar op dat de mensen zodra ze de kerk binnenkwamen neerknielden en een gebed uitspraken, waarbij ze met de rug naar de voorkant van de kerk zaten. Toen ze ernaar vroeg hoorde ze dat de mensen die daar in de kerk kwamen eerst voor God hun zonden beleden, voordat ze aan dienst gingen deelnemen.
